درد ِ دل ِ نوروزی 

غزلی به لهجه اصفهانی

زندگى با منى رفيوجى چه بد تا مى كونِد
آ پِيشی هر کِس و ناکِس منو رسوا می کونِد

اينجا جاش نيس كه بگم اما به ابوالفضل قسم
خيلی اين دنيا با ما كاراى بى را مى كوند

روزى صد مرتبه بندی دلى من پاره مى شِد
تا كسى صحبتى از دپورت و ويزا مى كوند

يخده اينجاست دلم، يخده دم هشت بهشت
مثلی يو يو می موند، اينجا و اونجا می کوند

تو ولاتى خودمون اينقذه ديپرس نبوديم
كى ميگد سير و سياحت دلتو وا می کوند

هر چی می گم که؛ نِو ِر مايند، اوکی*، سخت نگير
رفيوجی بودنی تو دشمنا افشا می کوند

هاليدی نيس که عامو، صحنه جنگس که توشی
دِ، کی تو صحنه جنگ اين پا و اون پا می کوند

تو می باس مردم اين کشوروآگاه کونی
رفيوجی هر جا می رِد غلغله برپا می کوند


چی چی هی می پلکی کشکی و هی غرمی زنی
نکوند خارجه دارد تو رو اغوا می کوند

وخی دس وردارو پاشناتو بکش کاری بوکون
اونکه عرضه ندارد امروز و فردا می کوند

وخى تا دير نشدس، آ ديگه نشنم كه بگى
زندگی با منی رفيوجی بد تا می کوند
...........................
Never mind, OK